Sérhæfð endurlífgun utan spítala á Reykjavíkursvæðinu 1987-1990

The purpose of this study was to evaluate the results of advanced cardiac life support (ACLS) performed by the crew of the emergency ambulance in Reykjavik and surrounding area from 1987 to 1990 and compare these with results of previous studies. During these four years the crew of the emergency ambulance attempted resuscitation in 195 patients with cardiac arrest. Sixty-four (33%) patients were admitted to the CCU and ICU and 31 (16%) survived to be discharged from the hospital. Asystole was the most common initial arrhythmia, seen in 92 (47%) patients, ventricular fibrillation in 77 (40%) and ventricular tachycardia in four (2%). Other arrhythmias, such as electromechanical dissociation and agonal rhythm were seen in 22 cases (11%). Of those 31, who survived the attack, ventricular fibrillation was by far the most common arrhythmia seen in 23 patients, two had ventricular tachycardia and six asystole on the first rhythm strip. The mean response time of the emergency ambulance was 4.6 minutes, but 4.1 minute when the patient survived the attack. In this study there were relatively more patients with asystole and more cases happened at home than was the case in 1982 to 1986 when the emergency ambulance was not operated during nights or on Sundays and holidays. Witnesses to cardiac arrest are not present nearly as often at home and the results of ACLS at home are also not as good as of ACLS elsewhere. No significant difference is between the main results of this study and the first study of ACLS in the prehospital setting in Reykjavik (1).
Tilgangur þessarar rannsóknar var að meta árangur af sérhæfðri endurlífgun (advanced cardiac life support, ACLS) sem beitt var utan spitala af áhöfn neyðarbílsins í Reykjavik á árunum 1987-1990 og bera saman viö niðurstöður fyrri rannsókna. Á þessu tímabili sinnti áhöfn neyðarbílsins 195 sjúklingum sem höfðu farið í hjarta- og öndunarstöðvun. Sextíu og fjórir (33%) sjúklingar voru innlagðir á hjarta- eða gjörgæsludeildir og 31 (16%) lifði áfallið af og útskrifaðist af sjúkrahúsinu. Rafleysa (asystole) var sú hjartsláttartruflun sem oftast sást á fyrsta rafriti úr hjartarafsjá eða í 92 (47%) tilfellum, sleglatif (fibrillatio ventriculorum) í 77 (40%) tilvikum og sleglahraðtaktur (tachycardia ventriculorum) hjá fjórum (2%). Aðrar truflanir svo sem samdráttarleysa (electromechanical dissociation) og hægataktur (agonal taktur) sást í 22 tilfellum (11%). Af þeim 31 sem lifðu áfallið af höfðu langflestir sleglatif eða 23, sleglahraðtakt höföu tveir og sex höfðu rafleysu á upphafsriti. Meðalútkallstími neyðarbílsins var 4,6 mínútur á tímabilinu en 4;l mínúta í þeim tilvikum þegar sjúklingur lifði áfallið af. Hlutfallslega eru fleiri sjúklingar með rafleysu og fleiri tilfelli verða í heimahúsi en raunin var á fyrstu starfsárum bílsins sem líklega má rekja til þess að bíllinn starfar nú allan sólarhringinn alla daga ársins. Vitni að hjarta- og öndunarstöðvun eru mun sjaldnar til staðar í heimahúsum og árangur af endurlífgun í heimahúsi er einnig lakari en af endurlífgun annars staöar. Enginn marktækur munur er á meginniðurstöðum þessarar rannsóknar og fyrstu rannsóknar á starfsemi neyðarbílsins (1).